saygıyla..

I
yalnız kaldınız sanırsınız,
biliyorum.
yalnız bırakılmışsınız,
biliyorum.

ötesi yok.

II
ötesi var:
yalnızlık
müziğin bile seni dinlemesidir.
yalnızlık
insanın kendine mektup yazması
ve dönüp-dönüp onu okuması
yalnızlığın da ötesidir.

_özdemirasaf/yalnızlık

intihar

“..hemen atlamış mıydı kadın? yoksa bir süre durup aşağıya, o hiç de uzakta olmayan parke taşlarına bakıp ölüp ölmeyeceğini hesaplamış mıydı? ikinci kattan atlayıp ölmek zordur. ne düşünmüştü? belki “ölmem, kurtulurum,” demişti atlarken. “bir-iki kırıkla hayatta olmam gereken yere kabul edilirim, fark ederler sonunda beni.” belki demedi, belki kararlıydı ölmeye ve belki sakat kalabileceğini düşünecek kadar akıllı da değildi. her ne geçtiyse kafasından, sonunda şansı yaver gitmişti işte..”

_gölgelerçekildiğinde

yine

korkuların geri gelişi, uykuların zehir oluşudur bu. geçti sandığın şeyin, aslında o kadar da geçmemiş olduğunu anlamaktır. ufak bir sarsıntının herşeyi en başa sarmasıdır. onca yılı yok sayması, iyileşenleri kanatmasıdır. meraktır, uzakta olmanın pişmanlığıdır aynı zamanda. anlamaktır değerini, ama birşey yapamamaktır. çaresizliktir, ve yine uykusuzluktur. ama hepsi de, hepsi de o'dur işte!

pazar!

"bu pazar o pazarlara benzemesin, bu sefer olmasın" diye başlıyor her pazarım. nooluyor peki? yalan. bu ne la?! nedir çektiğim çekeceğim. yeter artık, alayına isyan ulan!

sis, yoksa pus, olmadı illa bi yağmur, bi bişey.. bi kasvet, bi sıkıntı, bünyedeki sinir-stresle de birleşince amaaann... çal sabahlar olmasın! isminde meymenet yok bi kere "pazar" ne be!? manav diye gün var mı, bakkal diye gün var mı, pazar ne? yaşamak değil, beni bu pazarlar öldürecek yeminle ha!

çok param olursa bir gün -ki parayla yapılabilicek bişeydir umarım- sildircem bu pazarları takvimlerden. he diyebilirsin ki "yerine gelen cumartesi de pazar etkisi yapmayacak mı?" yapmayacak! ben yaptım, olacak! gerekirse boş bırakırız yerini, cumartesi de "ooo daha pazartesiye 2 gün var" yerinde durur adam gibi. oh be!

git hastalıklı gün, git başımdan. senin yüzünden pazartesileri sevmeye başlıyorum.

iyilere yer yok

mutluyken yazamıyorum..

yaşamak varken, yazmak anlamsızlaşıyor.

hatta bazen unutuyorum da,

umrumda bile olmuyor.

kabul, yazıyı kullanıyorum.

kötüysem yazıyorum, üzgünsem yazıyorum,

mutsuz, umutsuzsam yazıyorum..

ihtiyacım varsa kapısını çalıyor,

yoksa hiç uğramıyorum.

yazdıklarımı alt alta koyup okuyunca da,

kendimi tanıyamıyorum.

ne yapmalı bilmem..

iyi şeyleri de yazmayı öğrenmeliyim belki..

sahi, yazmak öğrenilir mi ki?

"..ne kadar tutunsam, tutamam.."

her sabah yüzümü yıkıyorum yokluğunla
kalbim buruş buruş
aynaya bakıyorum, yine sensizim
bakışlarımdaki seni görmeyi
ne kadar özlüyorum
o kadar zamandır yoksun ki
var mıydın hiç
soruyorum etrafıma
beni seninle hatırlayanlara
kimse tanımıyor seni
unuttular tabi
her sabah vermediler suyunu
kuruttular tabi
en kötüsü, en düşmanı
zaman
ne kadar tutunsam
tutamam
kaçıp gidiyor elimden
şimdi 18:50
bakıyorum penceremden
üsküdar'dan geçen bir vapurun camına vuran güneş
gözümü alıyor
kalbimden geçen bakışlarına
denk gelmedi hiç gülümsemen
tam üzülecek gibi oluyorum
olmadığın yerlere bakmak
alışkanlığımdır benim
vazgeçiyorum seni unutmaktan
18:51

ceyhunyılmaz

edersin işte

zaman zaman döner bakarsın, sorgularsın ya hani kendini.. “bu muydu?” dersin, “bunun için miydi hepsi?..”

hayal kırıklıkları vardır elinde, hafif de pişmanlık. söyleyecek sözün bile kalmamıştır, o denli tükenmişlik..

ama dönüşü yoktur. sen seçmişsindir. herkese, herşeye rağmen; senin kararındır. bunu seçmeseydin ne olacaktı, asla bilemezsin. merak etmeyi de bırakırsın artık.

ne yapmalı bilemezsin.

kalırsın.

düşünürsün.

vazgeçersin.

devam edersin.

20100612

güzel günlerde, güzel insanlarla, güzel hatıralar, güzel kareler var aklımda..

gecikmiş bir teşekkür

değerli olduğunu hissetmek.. duymak değil ama, "hissetmek". taa içinden, yüreğinden.. daha öncekileri anlamsız kılarcasına, bir çırpıda hepsini atarcasına bir dokunuşla.. burnunun yanmasına, gözünün dolmasına, kalbinin sızısına aldırmadan devam eden o his.. senin seçtiklerinden değil üstelik, mecbur olduklarından..

paha biçilemez derler ya, işte tam da bu! daha iyisi olamazdı, daha iyi olamazdım.

sıcak gülümsemeler, samimi sözler, içten dokunuşlar ve sonsuz ilgin için..

herşey için teşekkürler..

hep oradaydın, yine hep oradasın, biliyorum.

arkasını görmelisin

'ne alaka' dersin, 'ne anlar?' beklemezsin. öyle bir anda öyle bir şey söyler ki, 'benmiş bu be!' dersin. daha önce göremediğine üzülürsün. gördüklerinden çok daha iyisidir, kıymetlidir, değerdir.

insanları hemen tanıyamıyorum. çok zaman geçmesi gerekiyor perdelerin düşmesi için. o çok zaman geçince de, 'keşke' diyorum, boşa geçen zamana hayıflanıyorum. beklediğim, umduğum, gördüğüm gerçek çıkmıyor. büyük yanılgı, büyük pişmanlık! insanlardan soğuyorum, kendime kızıyorum çok.

bir yandan da başkalarına hiç fırsat vermediğimi farkediyorum. hayatın akışında, kendiliğinden olgunlaşıyor insan ilişkileri.. beklenti yok-hayal kırıklığı yok. sonuç benden bağımsız gelişiyor. kabullenmek çok daha kolay oluyor. bakıyorum, hiç de fena olmuyor..

arada gelen bu tip küçük sürprizler mutlu ediyor. 'o kadar da değilmiş' dedirtiyor. çabasız, uğraşsız, birini daha katıyorsun sana. çoğalıyorsun. gülümsüyorsun:)