“..hemen atlamış mıydı kadın? yoksa bir süre durup aşağıya, o hiç de uzakta olmayan parke taşlarına bakıp ölüp ölmeyeceğini hesaplamış mıydı? ikinci kattan atlayıp ölmek zordur. ne düşünmüştü? belki “ölmem, kurtulurum,” demişti atlarken. “bir-iki kırıkla hayatta olmam gereken yere kabul edilirim, fark ederler sonunda beni.” belki demedi, belki kararlıydı ölmeye ve belki sakat kalabileceğini düşünecek kadar akıllı da değildi. her ne geçtiyse kafasından, sonunda şansı yaver gitmişti işte..”
_gölgelerçekildiğinde
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder